Zoals in een ander artikel op deze website kan worden gelezen hoe carbonatie bij beton ontstaat is het bij het herstellen van beton ook een kwestie om achteraf mogelijke nieuwe oorzaken van betonaantasting te voorkomen.
Het beperken van het indringen van CO2 is hierbij zeer belangrijk.
Bij een verf zal er worden gesproken over een diffusieweerstand en het wordt aangegeven met de µd- of Sd-waarde.
De diffusieweerstandscoëfficient
De diffusieweerstandscoëfficiënt (µ-waarde) is een materiaaleigenschap en wordt bepaald conform de normering EN 1062-1.
De norm geeft aan hoeveel keer dichter een laag van een materiaal is dan een luchtlaag van dezelfde dikte of het geeft aan hoeveel meter lucht even dicht als één meter materiaal (in dit geval de dikte van de verf).
Maar deze diffusiecoëfficiënt is uiteindelijk een weinig bruikbaar instrument.
Bij het beschermen van beton is nodig om concreet te weten hoe dik de coating of verf moet worden aangebracht om een optimale bescherming tegen CO2 te realiseren. Hier zullen we spreken van de CO2-diffusieweerstand. In de normen wordt gesproken dat een verf met een µd CO2-waarde bezit van meer dan 50 m. reeds carbonatieremmend is.
In de praktijk zullen carbonatieremmende coatings een veel hogere waarde hebben. Zo zijn er kwalitatieve coatings die waarden halen van 450 m en 490 m.
Samengevat, hoe hoger deze waarde hoe beter de coating een bescherming zal bieden tegen een nieuwe aantasting van het beton. Het is een extra garantie om het carbonatieproces van beton te stoppen. Het maakt deel uit van de boodschap om beton duurzaam te herstellen, maar eveneens duurzaam te beschermen.
